Steve

Tijdens onze reis hebben we veel verschillende mensen ontmoet, maar een ervan heeft een plekje in ons hart gestolen en dat is Steve. Ik heb lang getwijfeld over deze blog. Al weken staat hij klaar om online gezet te worden maar er was iets wat me tegenhield, nu weet ik wat dit is. In eerste instantie bestond dit verhaal namelijk alleen uit het eerste deel, maar onze eerste ontmoeting met Steve werd uiteindelijk een hele bijzondere tweede ontmoeting.

10 september - Hervey Bay

Vlak voor onze trip naar Fraser Island hebben we Steve ontmoet op een camping in Herve Bay. In eerste instantie vond ik het maar een vreemde man met zijn ietwat rode drankneus en een veel te losse pyjama broek. Een slechte eigenschap die hier helaas de kop op stak, want niets was minder waar.

Steve stond naast ons met zijn veel te grote jeep, tentje en een klein bootje. Al snel raakten we aan de praat. Hij vertelde dat hij zijn bootje morgen zou gaan verkopen omdat zijn vakantie erop zat. Toen we hem vroegen waar hij vandaan kwam vertelde hij dat hij in Nieuw Zeeland woont maar oorspronkelijk uit Engeland komt. Dan vraag je je af hoe iemand dan in vredesnaam terecht is gekomen in Nieuw Zeeland. Al gauw bleek dat Steve een wat ruig leven had gehad in Engeland als DJ en op zoek was naar rust, wat hij uiteindelijk hier vond. Naarmate we verder in gesprek raakte viel het mij op dat hij alleen over zichzelf sprak en we vroegen aan hem of hij misschien ook een vrouw of kinderen had. Het viel even stil en hij antwoordde: "My wife died last year. She had a braintumor." En voor even kon je de plaatsvervangende eenzaamheid voelen.

Deze man was jaren geleden met zijn vrouw, hun hond en katten naar Nieuw Zeeland vertrokken om daar een nieuw en rustiger bestaan op te bouwen en helaas heeft dat niet lang mogen duren. 32 jaar waren zij samen geweest en ineens moest hij afscheid van haar nemen. Hij vertelde dat hij aan haar op een willekeurige dag had gevraagd of ze konden verhuizen naar Nieuw Zeeland. Zij vroeg: "Kunnen we de dieren meenemen?" En zo het geschiedde. Niet teveel nadenken, gewoon doen.

Bij de pakken neer zitten, dat doet hij niet. Hij vertelde ons vol passie over zijn 'farm', de dieren, over zijn vakanties die hij nu alleen maakt maar vooral over het feit dat hij zich nog nooit zo vrij heeft gevoelt. Zijn buren zitten honderden meters verderop en hij woont, naar eigen zeggen, in het mooiste land van de wereld. Steve heeft hier de liefde van zijn leven verloren, woont aan de andere kant van de wereld ver weg van zijn familie en vrienden maar geniet elke dag intens van de kleinste dingen in zijn leven.

En dat maakt dat ik aan thuis moet denken. Aan mijn vader, die ieder voorjaar opnieuw geniet van de eerste zwaluw die over komt vliegen, die alleen maar op klompen loopt want charmant hoeft het toch niet te zijn en die nog elke zomer met mijn moeder in zijn oude Opel naar Duitsland tuft want daar zijn de mooiste bossen en bergen van de wereld. Aan twee vrienden van Hessel die de pelgrimstocht van Voorhout naar Rome hebben gelopen in iets minder dan vier maanden en dit avontuur vol overgave en goede moed zijn aan gegaan. En hoewel het echt niet altijd mee zat, stug zijn blijven door lopen op pure wilskracht. En Steve doet me denken aan mijn vriendinnetje Malou, die haar baan en hele hebben en houwen heeft opgezegd om een jaar alleen op reis te gaan en de wereld te ontdekken. Deze stoere chick doet het gewoon.

Zij hebben allemaal iets waarvoor ik veel bewondering heb. Grenzen verleggen, intens kunnen genieten van de meest kleine dingen en schijt hebben aan wat anderen van je vinden. Het is niet dat ik niet kan genieten van de kleine dingen. Maar soms race ik met een noodgang door het leven heen, zoals een echte ADHD-er zich dat betaamd en moet Hes met regelmaat op de rem trappen. Niet dat ik geen schijt kan hebben, maar het feit dat ik wekenlang heb nagedacht of ik wel of niet deze blog zou posten zegt eigenlijk genoeg. 

We hebben die avond nog lang gepraat over onze reis, zijn vakantie in Australië en vooral ook gelachen. Een bijzondere avond.

Die dag erna heeft Steve waarschijnlijk zijn bootje verkocht en is hij een paar dagen later terug gegaan naar zijn 'farm', dieren en ultieme vrijheid. Omdat wij vroeg moesten vertrekken hebben we helaas geen afscheid meer kunnen nemen, maar hebben ons nummer voor hem achtergelaten met de tekst "Just in case if you need any help on your farm".

Misschien komen we hem nog eens tegen, wie weet.

And so it happend.

11 november - Taupo

Twee maanden later rijden Hessel en ik bij een supermarkt in Nieuw Zeeland het parkeerterrein af en zien daar tot onze grote verbazing Steve lopen met twee overvolle boodschappen tassen en zijn hond. Nooit heeft hij ons verteld waar hij woonde in Nieuw Zeeland en precies hier komen we hem tegen. We gooien het raampje open en roepen hem en direct herkent hij ons. Met vol verbazing in zijn gezicht en wij met stomheid geslagen staren we elkaar aan. “Spooky” zegt hij en wij kunnen niets anders beamen. 

Twee dagen hebben we nog met Steve doorgebracht. We hebben de dieren ontmoet, zijn huis en land mogen verkennen en hebben hem geholpen met klusjes in en rondom het huis. Twee bijzondere dagen, want naast al deze dingen hebben we vooral veel goede gesprekken gehad over zijn turbulente leven, zijn vrouw, ons leven, onze reis en dingen waar we misschien nooit eerder bij stil hadden gestaan. We hebben muziek geluisterd, gelachen, gegeten en genoten van de zonsondergang die je vanuit zijn huis kan zien over Lake Taupo. Alleen hier heeft de tijd voor heel even stil gestaan.

Ik realiseer me door de gesprekken met Steve dat ik nog een hoop te leren heb. Geniet nog meer van de kleine dingen, heb geduld en laat los wat anderen van je denken. Niet dat dit me nooit eerder is verteld door mijn lieve familie en fantastische vrienden maar hier heeft het extra betekenis gekregen. 

Na twee dagen was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en dit keer wel zoals het hoort. Met een dikke knuffel, nog een goede raad en drie keer slikken zijn we weg gereden. Tijd voor het volgende hoofdstuk van onze reis met een bijzondere ervaring rijker.

Misschien komen we hem nog eens tegen, je weet het nooit.

Liefs, Loes