De outback en Uluru

11 oktober 2017 - Uluru-kata Tjuta National Park, Australië

We made it to Uluru!

Vorige week zijn we gestart met de rit van 2800 kilometer richting Uluru die uiteraard niet geheel door de outback is. Iets voor Melbourne, helemaal zuidelijk, zijn we naar Adelaide gereden. Tussen Melbourne en Adelaide liggen the Grampians. Een immens groot en mooi berg gebied wat op sommige plekken iets weg heeft van Jurrasic Park. Hier zijn we naar de Pinnacle lookout geklommen en hebben we het aangedurfd om op de zogenoemde "balconies" te gaan staan. Geloof ons, de foto's zeggen zoveel meer dan onze woorden. Dat uitzicht! Voor wie het zich afvraagt, ja het was verboden om er op te klimmen en terecht. Gezien de enorme afgrond die onder je ligt en de gladde keien waarover je heen moet klimmen is dat echt meer dan logisch. Maar hè, soms moet je een risico nemen in het leven toch. Deze was het waard!

Vanaf Adelaide hebben we de 1500 kilometer door de outback gereden of zoals zij het hier ook wel zeggen, door "the desert". Van te voren zijn we gewaarschuwd voor de warmte, vliegen, roadtrains, honderden kilometers lange afstanden zonder enig verschil landschap, overstekend wild en alle andere gevaren die zich in de outback schuil houden. 

Even voor jullie beeld: Australiërs zijn een kei in alles groter en erger maken dan dat het is. Als zij hier zeggen dat een "walk" 4 uur duurt en de gradatie moeilijk is, dan doen wij er 2 uur over en denken we nog "waar was nou dat moeilijke stuk?". Langs alle wegen staan talloze bordjes met "drowsy drivers die", "fatigue kills", moet je een helm op met fietsen en dan spreken we nog niet over alle duizend en een waarschuwingen bij wandelingen, toeristische plekken, campings en ga zo maar door. Gek genoeg laten ze je dan wel zomaar een steile berg beklimmen zonder gids, enige vorm van informatie of waarschuwing, ervan uitgaande dat je het wel red. Maffe Australiërs.
Tuurlijk moet je opletten in de outback, maar met een beetje gezond verstand, voldoende rust en genoeg water en extra benzine is het prima te doen.

Net voordat we de outback in reden zijn we een Nederlandse vrouw tegen gekomen die hier al jaren woont en ons waarschuwde voor de vele vliegen. Een hele lieve vrouw overigens waar we even mee hebben staan praten en zo blij was dat ze weer Nederlanders tegen kwam, dat we spontaan een knuffel kregen toen we onze weg vervolgde. Volgens haar moesten we echt vliegennetjes kopen, want zonder was het geen doen. Inmiddels waren we al een beetje bang geworden voor alle verhalen rondom de vliegen invasies, dus wij natuurlijk netjes de vliegennetten gekocht. Wat blijkt, het valt alles mee! Ja, er zijn hier wel meer vliegen dan bij ons, maar om nu met een vliegennet om ons hoofd te lopen. Natuurlijk willen we jullie het beeld niet onthouden hoe het er wel uit had kunnen zien, dus check de foto's en je hebt een idee 😉

In twee dagen zijn we naar Uluru gereden en dan pas merk je hoe gigantisch dit land is. We hebben honderden en honderden kilometers gereden met alleen maar hetzelfde uitzicht op de enorme zoutvlakte na, die we halverwege zijn tegen gekomen. Het is absoluut indrukwekkend, soms heb je zelfs het gevoel dat je echt de enige op de wereld bent, maar na een aantal uur ken je het wel. Gelukkig waren we bewapend met een nieuwe roadtrip sing-a-long en zijn we inmiddels volleerd karaoke zangers inclusief videomateriaal, die we trouwens wel over ons zelf houden. (Over karaoke gesproken; Yvon en Geek, ze hebben hier karaoke barren genoeg!)

Maandag zijn we bij Uluru aangekomen, de grootste monoliet op de wereld. En wauw! We weten dat er mensen zijn die zich afvragen: "Waarom 1500 kilometer rijden voor een berg?". En dat snappen we. Voor ons is het meer dan een berg. Het gaat om de rit er naartoe, het uiteindelijke beeld wat je ziet als je hier aankomt waarbij de monoliet ineens voor je uit reist, maar nog meer om de zonsondergang waarbij de monoliet om de paar seconden verkleurt van bruin, geel, oranje en uiteindelijk fel rood. Dat heeft iets magisch, iets wat we nog nooit eerder hebben gezien of ervaren.

Naast Uluru liggen hier ook de Olgas, het ondergeschoven kindje van Australië en de outback. Want waar iedereen Uluru kent of ook wel Ayers Rock, kent bijna niemand de Olgas, hoewel deze net zo indrukwekkend zijn of misschien nog wel indrukwekkender vanaf een afstand dan Uluru wat betreft haar vormen. 

En terwijl ik dit schrijf kijk ik naar de Olgas, wat een rijkdom zou mijn vader zeggen, die Hessel aan het beklimmen is. Bevangen door de hitte kan ik de wandeling door "the valley of the winds" helaas niet maken maar Hessel, de bikkel, klimt nu waarschijnlijk stug door met liters water in zijn tas en het zweet op zijn voorhoofd. 

Morgen gaan we terug, terug naar de bewoonde wereld en langzaam op weg naar ons eindpunt in Australie via de Zuidkust, de Great Ocean road en op naar Nieuw-Zeeland. Een vreemde gedachte, want hoewel we hier al 6 weken zijn, voelt het nog maar als een paar dagen. De tijd gaat snel, veel te snel. Inmiddels voelt Bert ook al als thuis vooral als je de troep, die af en toe overal en nergens rond slingert, ziet. Al vervloeken we hem nog bijna dagelijks als we weer voor de zoveelste keer zijn drankprobleem onder ogen moeten komen bij de benzinepomp. 

We gaan hem nog missen, denk ik.

Liefs Loes en een hele bezweterige Hessel

Foto’s

12 Reacties

  1. Jelle:
    11 oktober 2017
    Te gek verhaal weer! En ik zeg het niet vaak, maar wat een foto's!
    Enjoy poepies xxxx
  2. Remco:
    11 oktober 2017
    Wat een schitterende foto’s!! Jullie maken wat mee zeg. Gaaf!! Ook alles is gaaf en mooi om te zien en zeker jaloers makend! Geniet er nog lekker van!!
  3. Paula:
    11 oktober 2017
    Hee dare devils!

    Wat een fantastisch verhaal weer! En natuurlijk nog fantastischer foto's!! Ik zou best een stukkie willen meereizen ;). Wat een prachtig landschap. Jullie zijn al volleerd avonturiers volgens mij. Geweldige reis zo! En jullie zijn nog niet eens op de helft :). En ik zie het al.. jullie zorgen ook qua eten goed voor jullie zelf. Heerlijke maaltjes :). Enjoy samen!! Ervaring voor je leven!
  4. Malou:
    11 oktober 2017
    Wat een heerlijk verhaal weer! Ik word er helemaal jaloers (op een goede manier) van en ik mag helemaal niet klagen ;) Die foto van de Grampians <3 zo gaaf! Het kost je bijna je leven, maar dan heb je ook wat :p Ik moet zeggen dat Australië wel een stuk aantrekkelijker begint te worden haha
    Xx
  5. Erna:
    11 oktober 2017
    Ik ben zo blij voor jullie
    Dikke zoenen 😀😄😍
  6. Annemarie:
    11 oktober 2017
    Heel gaaf Loes en Hessel....wat een belevenissen.....genieten.
  7. Eef:
    11 oktober 2017
    fucking gaaf!!
  8. Nels:
    12 oktober 2017
    Die foto,s man man man VET hoor
  9. Geeke:
    12 oktober 2017
    Heerlijk!! Karokebars mogen niet ontbreken!😀😀
    Fijn dat jullie het zo super hebben daar! Xx
  10. RIa Kees:
    15 oktober 2017
    Dit blijf je altijd aandenken als je weer thuis komt
    groeten papa mama
  11. Dave:
    17 oktober 2017
    Jongens, jongens, jongens, wat mooi. Zijn toch geen woorden voor. Fijn dat jullie ook even 'hollands' konden bijtanken ;-)
  12. Yvonne Imthorn:
    3 december 2017
    Zo fijn om te horen dat jullie volop aan het genieten zijn! Heeeel veeeel plezier nog de laatste 2 weekjes! Hoop dat jullie de bucketlist kunnen afvinken...xxxxx